Dat dagje Utrecht krijgt een staartje (Kerkenkruis Janskerk)

Samen met een vriendin ga ik een dagje naar Utrecht. Ons hoofddoel is de Maria tentoonstelling in het Catharijne Convent. Begonnen met koffie-op-de-hoek hebben we nog net even tijd voor een kort bezoek aan de Janskerk. De kerkdeuren sluiten om 13.00 uur. Kort na 1040 gesticht zou het gebouw logischer wijs op een krachtplek moeten staan, dus we kunnen de verleiding niet weerstaan om er 'even' doorheen te lopen. Natuurlijk is 'even' per definitie te kort om alles in ons op te nemen en is een tweede bezoek onafwendbaar...

Energie in het koor en het transept

De energie in het transept en in het koor is goed waarneembaar als je daarop focust. Achter een scherm in het koor is een soort vergaderruimte gecreëerd, waar het goed toeven zou moeten zijn.

De plaats van verdwenen zuilen uit de Romaanse periode is gemarkeerd waarbij de afwijkende vorm van de laatste twee opvalt.

Bij de vijfde pilaar in het middenpad sta ik even stil. Hier ervaar ik een naar beneden zuigende energie, die afwijkt van wat ik waarneem tussen de andere pilaren. Of ik het prettig vind weet ik niet. Boeiend om even bij stil te staan.

In de rechterzijbeuk is bij een van de pilaren de oude steen zichtbaar. Mijn vriendin merkt op dat ook hier de energie anders aanvoelt dan bij de rest van het rijtje. Ze heeft gelijk!

Het Utrechtse Kerkenkruis

Thuis gekomen kom ik tot de ontdekking dat de Janskerk deel uit maakt van het Utrechtse Kerkenkruis. Dat Kerkenkruis is in de elfde eeuw opgezet. Rondom de Dom werden vier kerken in de vorm van een kruis gebouwd, die energetisch met elkaar verbonden waren.

De Pieterskerk in het oosten, de Janskerk in het noorden, de Mariakerk in het westen en de Paulusabdij in het zuiden omringen de Domkerk in het midden.

De bouwvolgorde liep van oost naar zuid tegen de klok in volgens oude gewoonte (1). Een eerste blik op een kaartje geeft de indruk van een scheve dwarsbalk met oneven lengten. Een kruisvorm kan je er wel in herkennen. Over de echtheid ervan lopen de meningen nogal uiteen, evenals over de plek waar de energie het sterkst waargenomen kan worden.

Kenners situeren die plek niet recht onder de Dom. Ook nu zijn de meningen verdeeld. Dick van den Dool (1) en Wigholt Vleer (2) zoeken het grote Leycentrum beiden in de zuid-westhoek van het voormalige Castellum. Sietse van der Tuin ( 3) situeert het bij de oude Mariakerk.

Op internet vind ik een site waar de plaats van de Dom bejubeld wordt als een knooppunt van leylijnen (4). Het laatste krijgt in het licht van de voornoemde onderzoekers het voordeel van de twijfel, maar lijkt me minder waarschijnlijk. Het lijkt een kwestie van zelf onderzoeken te worden. Dat dagje Utrecht krijgt dus een staartje :-).

Een tweede ronde

Samen met mijn man bezoek ik de kerk opnieuw. Het scherm in de koorruimte is nu verwijderd. De zitgedeeltes van twee koorbanken zijn opgeklapt, waardoor we zicht hebben op het houtsnijwerk dat eronder verstopt zit.

Het plafond van het bijkoor aan de linkerkant is prachtig beschilderd en in het zuidertransept is een heel oude sarcofaag van tufsteen te bewonderen.

De oorspronkelijk Romaanse koorruimte is met rode tegels in de vloer gemarkeerd. En buiten ontdekken we de contouren van verloren gegane delen van de kerk.

Ook hier hebben de torens aan de westzijde te veel wind gevangen en zijn verwoest.

Er is een grafkelder die in de zomer te bezichtigen is tijdens een rondleiding. Reden genoeg om nog een keer terug te gaan.

Wat de energie betreft: die vind ik ook nu terug in het koor en het transept. In het middenpad voelt het rommelig en verstoord. Vandaag wil het niet gevangen worden. Je kunt niet altijd alles hebben :-).