De legende van 'De Koortskappelle of kapel van St. Wilbert' is in 1855 of 1856 opgeschreven door een onderwijzer uit Wijchen. Ik doe een poging om die samen te vatten.

In het jaar 727 verspreiden de Hoemannen (de mannen van Heumen of Hoemen), veel schrik onder de bevolking en kooplieden, die op weg zijn van Nijmegen naar Maastricht. Ze maken alles buit wat ze in handen kunnen krijgen. Hun roverhoofdman Doodgrim wordt beschreven als een forsgebouwde man met fonkelende blauwe ogen en een lange rossige baard. Hij woont in een huis, half van hout en half van steen, op de plek waar nu de resten van de koortsruïne staan. Een eenvoudig onderkomen dus voor een machtige bevelhebber. 

Zijn dochter Heriberta, die twintig jaren telt, bestuurt samen met een bejaarde vrouw het huishouden. Ze heeft een vreedzaam karakter en een ziekelijke gestel. De meeste tijd is ze door koorts aan bed gekluisterd. Haar vader ziet dat ze wegkwijnt en maakt zich ernstig zorgen. Waar haalt hij als roverhoofdman hulp vandaan? Wie durft hem te bezoeken? De hulp van een kruidenmengster schiet tekort. De zang van Barden heeft geen effect. De Druïden laten niet van zich zien of horen. 

Overdag zit de vader aan het bed van zijn dochter, 's nacht gaat hij met de bendeleden op rooftocht uit. Het sein daarvoor is een fluittoon uit de bosjes. Heriberta wil hem graag thuishouden, maar Doodgrim gaat op pad en belooft haar voor de schemering naar huis terug te keren. 

Op een dag staat een Benedictijner monnik voor de deur die de weg naar Millingen vraagt. Hij is op weg naar een zieke in het bos verdwaald. Doodgrim vraagt hem zijn dochter te genezen en biedt hem een kwart van zijn bezittingen aan. De monnik kan hem niet helpen, maar verwijst hem naar Willibrord, die op dat moment in Lith aanwezig is (op de grens met Brabant). 

Doodgrim helpt de priester een eind op weg naar zijn bestemming, en reist dezelfde dag nog naar Willibrordus om hulp te vragen. Hij vraagt hem om zijn dochter te genezen en samen vertrekken ze naar zijn woning. Na de ontmoeting met Heriberta en het gebruiken van het avondmaal gaat iedereen naar bed, met uitzondering van Doodgrim. Hij gaat op rooftocht gaat zoals alle andere nachten. 

Willibrord vraagt hem de bende te verlaten als voorwaarde voor het genezen van zijn dochter. Dat brengt de roverhoofdman in tweestrijd. Na een innerlijke strijd kiest hij voor het geluk van zijn kind. 

Willibrord gaat in gebed en het meisje wordt drie maal met wijwater gezegend. Ze krijgt de opdracht om op te staan en het snoer van haar haren aan de ezelstruik* buiten de woning te binden. Vanaf die tijd zal de koorts geweken zijn. 

Heriberta heeft geen woorden om Willibrord te bedanken en geeft hem een steen van carneool uit dankbaarheid voor haar genezing. Er is een kruis met twee visjes in gegrift. Ze heeft het als kind van een rijk, gevangen meisje gekregen.Dan vraagt ze Willibrord haar aan te nemen als kind van zijn kerk. Ook Doodgrim laat zich bekeren tot het christelijk geloof.

De andere dag is er groot feest op het heideveld bij het huis, dat wordt bijgewoond door vele samengestroomde christenen. Hierbij worden Doodgrim en Heriberta gedoopt.