Twee ingemetselde stenen

In de kerktoren zijn twee stenen ingemetseld, met een duidelijke link naar vruchtbaarheid. Aan de zuidzijde van de toren troont de vruchtbaarheidsgodin. Ze draagt een baby of dier in haar armen. Een baby lijkt in eerste instantie het meest waarschijnlijk. Je krijgt de indruk dat ze het kindje net gebaard heeft. Maar als je goed naar deze foto kijkt zou het net zo goed een diertje kunnen zijn. Er wordt gefluisterd dat het een selkie is, een van de mythische wezens uit de zee...

De 'Lewd man van Rodel'  op de kopkant van de toren (rechterfiguur)

De moedergodin is samen met een andere steen in de toren gemetseld. Op die tweede steen vinden we het mannelijke symbool van vruchtbaarheid. Het ziet er een beetje ondeugend uit. De kerkelijke leiding van nu heeft er duidelijk moeite mee, gezien het informatiebord dat we binnen vinden.

De afbeelding van de koe of stier komt vaker terug langs de rand van de kerk. Evenals wat onherkenbare, verweerde figuren of dieren. Behalve de godin, de man en de figuur in de Schotse rok zijn de andere beelden in een soort nissen van een rand geplaatst.

De Sheela na Gigh

De godin stamt uit het voor-christelijke tijdperk. Uit de tijd dat vruchtbaarheid een belangrijk thema was. Deze vruchtbaarheidsgodin ziet er een stuk serener dan de andere 158 Sheela-na-gigs die te vinden zijn in Groot-Brittannië en Ierland. De aandacht wordt verlegd van de geslachtsdelen naar het wezentje dat ze draagt.

In de toren worden we verrast door een altaartje voor haar. Op de vensterbank boven de steen zijn kleine offertjes voor haar neergelegd. Kennelijk heeft de vruchtbaarheidscultus de eeuwen overleefd.

De verdwenen steenkring

In een ver verleden was Rodel een belangrijke havenstad. Er zijn mythes en verhalen omheen geweven. Mensen vertellen van een oude steenkring, die nu onder water verdwenen is. Zelfs de naam ervan is in de herinnering bewaard gebleven: 'De steen van de Zon'. Dan moet je natuurlijk wel denken aan heel lang geleden, toen het waterpeil een stuk lager lag dan tegenwoordig. Maar nu zou je er af en toe ook nog een glimp van kunnen opvangen, bij heel laag tij. Waar of niet waar, er zijn mensen die het met eigen ogen gezien hebben.
Martin beschrijft de cirkel in het oude boek over de westerse eilanden. Die zou aan de oostkant van het stadje hebben gelegen. De steenkring bevindt zich op zo'n 7 meter van de kust en ligt ongeveer 18 meter onder water. De cirkel is zo hoog als twee verdiepingen. Hij is aan de bovenkant breder dan aan de onderkant en Martin vergelijkt de vorm met een oven. Hij schrijft dat hij de ene kant perfect kon zien, maar vanwege de wind geen zicht had op het andere deel. Misschien is dit niet de enige cirkel die onder water is verdwenen, vertelt hij. Aan de andere kant van de baai zou nog een cirkel zijn. Dat vertelden de mensen in het dorp tenminste in zijn tijd, rond 1700.

Selkies

Een selkie is meer dan een zeehond. De mensen in Schotland en Ierland en de Faroër eilanden zijn er zeker van dat het mythische wezens zijn. Ze kunnen hun huid afwerpen en op het land leven. Dan zien ze eruit als mensen. Ze lijken ook in hun gedrag wel op mensen. Soms hoor je niet of er een selkie of een baby huilt. Je kan het een beetje vergelijken met zeemeerminnen. Als selkies en zeemeerminnen hun huid afleggen kunnen ze leven op het land. Misschien doen ze dat maar af en toe. Er schijnen bepaalde dagen voor te zijn. Kunnen ze niet tijdig weer in hun huid kruipen dan zijn ze gedoemd om aan land te blijven. Ze trouwen met de man die hen lief heeft en vormen een gezin. Ook al zijn ze heel gelukkig, ze verlangen hun hele leven naar de zee. Als ze erin slagen hun huid terug te vinden zeggen ze het land vaarwel. Degenen die ze achter laten kunnen rekenen op grote porties vis. Zou de Sheela na Gigh zo'n mythisch wezentje in haar armen houden? Is zij misschien zelf een oude zeegodin? Behoort ze tot 'Het volk van de Zee'?