In de kerk van Boazum is de jonge Christus zonder baard afgebeeld op een fresco. Op zich is dat  bijzonder genoeg. Bovendien blijkt al snel dat de kerk op een krachtplaats staat. Maar waar ik ook zoek en hoe lang ik ook zoek, ik vind Boazum nergens genoemd in bronnen als liggend op een leylijn. Toch heb ik geen wichelroede nodig om te constateren dat er op deze plaats sprake is van een verhoogde energie...

Sint-Martinuskerk

Boazum, in de vlakke Greithoek van Friesland. Op onverklaarbare wijze zien we de kerktoren niet die toch als eerste in beeld zou moeten komen. Maar daarom niet getreurd. We vinden een plekje voor de auto en lopen in de richting van de hoofdstraat. Al vanaf dit punt is een  verhoogde energie waarneembaar. Mogelijk draagt de volle maan hier aan bij?
Na wat zoeken komen we uiteindelijk terecht bij de Sint-Martinuskerk. Eenmaal gevonden staan we voor een gesloten deur. Dat is even minder omdat dit nou precies het doel van ons bezoek is... Gelukkig kunnen we een telefoonnummer bellen en komt er binnen de kortste tijd een gids van de kerk aanfietsen om ons te ontvangen. We zijn net op tijd want haar middag is bezet. We prijzen onszelf gelukkig :-).

Fresco

Het fresco bevindt zich in het oosten van de kerk, aan het plafond van het koor. Het stamt uit de dertiende eeuw. De voorstelling is ongewoon en dateert uit een vroege periode. De Christusfiguur is afgebeeld met een halo, maar nog zonder kruis. Zijn jonge leeftijd is af te lezen aan het ontbreken van de baard. Met een handgebaar (drie vingers gestrekt en twee vingers gebogen) maakt hij duidelijk dat hij de heerser is. Een zwaard heeft hij niet nodig. De leeuw, de os, de adelaar en de engel zijn rond de klavervorm gegroepeerd. Het zijn de symbolen van de vier evangelisten. Maria en Johannes zijn er ook, aan de linkerkant. Wie er rechts staan weten we niet. Misschien de naamgever van de kerk? De vierde persoon is te vaag om te kunnen herkennen.



Achter in het koor aan de noordelijke kant is een kleine nis-met-gat. Daarin goot de priester na de mis het laatste wijwater. Zo kwam Gods water op Gods akker terecht, waarbij de akker symbool stond voor het kerkhof, dat gewoonlijk aan de noordelijke kant van de kerk te vinden is. Hier heeft dit spreekwoord duidelijk een andere betekenis dan we er nu in de volkstaal aan geven, namelijk dat we de dingen op hun beloop laten.


De kerk van Boazum is een van de oudste romaanse kerkgebouwen van Friesland. Het schip dateert uit de  tweede helft van de 12e eeuw. Tegelijk werd het koor verhoogd. Dat koor was kennelijk nog ouder. De toren dateert van het eind van de 13e eeuw.
Ook hier ontbreekt het Noormannenpoortje * niet. En ook hier is het laag geworden door verhoging van het kerkhof. Niettemin blijft het een leuke naam met een leuk verhaal. Het poortje is in het jaar 1700 in het schip gemaakt.
Aan dezelfde noordkant vind je twee hagioscopen. Hagio betekent: heilig. Door deze raampjes kon je staande of knielend van buiten naar binnen kijken als je de mis wilde volgen. Je had dan zicht op het altaar.


Leylijn

Het kerkje is een van de oudste godshuizen van Friesland, uit de 12e eeuw. Boven op een terp gelegen moet het op een krachtplaats gestaan hebben. Waar ik ook zoek en hoe lang ik ook zoek, ik vind Boazum nergens genoemd in bronnen als liggend op een leylijn. Toch heb ik geen wichelroede nodig om te constateren dat er op deze plaats sprake is van een verhoogde energie. Een van de elementen die meespelen zou die plas kunnen zijn die de kerk van de pastorie scheidt.
Op deze gedetailleerde kaart van leylijnen in Nederland vind ik een kilometers lange leylijn die van de Externsteine naar Wijnaldum loopt (over Wijnaldum ga ik het nog een keer uitgebreid hebben). Wieuwerd ligt op deze grote krachtlijn en de afstand van dit dorpje naar Boazum is nog geen 4 kilometer.
Als je leylijnen beschouwt als aardse meridiaanenergie kunnen ze dan op een natuurlijke manier afbuigen? Ik vraag me af of dat hier het geval is. En kan het ook zo zijn dat die lange lijn bij wijze van spreken de Noordzee 'oversteekt' en in Schotland verder gaat?
Ik neem contact op met Ton van der Leeden met die twee vragen die me bezig houden. Hij beheert de  website waarop ik de kaart met leylijnen vond. Ton meent dat het misschien mogelijk is dat de genoemde leylijn naar Boazum afbuigt. Zijn idee is dat de lijn bij Wijnaldum eindigt. Ik krijg een mooie foto die ik hier mag publiceren waarvoor hartelijk dank. Vierkanten in het landschap zijn nieuw voor me in dit kader. Ik duik daar zeker nog eens in. Je snapt zeker wel dat Wijnaldum als eerste op mijn lijstje staat om over te gaan schrijven :-).

---

Achtergrondinformatie

* Noormannenpoortje

Adres

Tsjerkebuorren 1, 8635 MC Boazum

Informatie openingstijden brochure:
De St. Maartenskerk in Boazum is van Pasen tot oktober elke dag, behalve zondag, geopend van 10.00 tot 12.00 uur en van 13.00 tot 16.00 uur.
U kunt bij de kerk op de bel drukken om een van de rondleidsters te waarschuwen of neem contact op met één van de telefoonnummers op het informatiebord. 

Bronnen

De Sint Maartenskerk in Boazum (brochure kerk).

Websites leylijnen

Ton van der Leeden: Home, Kaart Leylijnen Friesland, Visies over Leylijnen

Eerdere Blogs

De Mummies van Wieuwerd
De Externsteine

Tja, en dan de naam

Het dorp Woensdrecht lag in de Middeleeuwen aan de oever van de Schelde, op een hoog gelegen uitloper van de Brabantse Wal. Woensdrecht heeft in de loop der tijden verschillende namen gehad.
In 1249 heet het Wunsdrech, in 1261 Wonsdrech en in 1298 Ghonsdreecht. Mogelijk is de plaats naar een persoon genoemd. Of komt de naam Woensdrecht van de god Wodan, zoals sommigen zeggen? Het achterste deel 'Drecht' staat in relatie tot 'vaarwater', of verwijst naar een doorwaadbare plek of oversteekplaats in een rivier. Het dorp ligt op een hoogte van 15 tot 20 meter en het eerste kerkje heeft op een heuveltje gestaan. De weg waaraan de toren en de grot gesitueerd zijn heet de Rijzendeweg. Die gaat als je erop toe rijdt, duidelijk omhoog. Het leycentrum loopt in ieder geval van de toren door naar de lager gelegen Jozefkerk.






Dank je wel, Peter de Moor,  voor je gastvrijheid en je verhalen
Dank je wel, John Mathijssen, voor de toestemming om de foto te plaatsten

---

Achtergrond informatie

Als ik het boek met de Zeeuwse Sagen binnenkrijg zit er een oud krantenartikel voorin. Het gaat over drie kleine dorpjes in de nabijheid van Goes. Ze zijn gesticht door de broers Wisse, Hendrik en Arend. Alle drie hadden ze het plan om een kerk en een kasteel te bouwen. De dorpsnamen Wissekerke, 's Heer Hendrikskinderen en 's Heer Arendskerke herinneren aan hun bestaan. Ik ga op zoek naar de priestergraven waarover geschreven wordt, en de twee kerkjes die de tijd overleefd hebben...

De sage van drie broers en drie dorpjes

De broers Wisse, Hendrik en Arend wilden in de twaalfde eeuw elk een kerk en een burcht bouwen op Zuid-Beveland. Maar niet alles verliep zoals gepland. Hendrik bouwde de burcht, maar overleed voortijdig en liet het oprichten van de kerk aan zijn kinderen over. Het dorp werd daarom in oude tijden ook wel 's Heer Hendrikskinderenkerke genoemd. Misschien is het in de loop van de tijd wel verkort omdat het zo'n mond vol was om uit te spreken. Broer Wisse bouwde een mooie kerk, maar stierf voordat het kasteel was opgetrokken. Heer Arend echter heeft lang genoeg geleefd om zowel de kerk als het kasteel te kunnen bouwen. Hij wordt ook wel Arend met het buikje genoemd. Zijn bijnaam lijkt te duiden op een welvarend man.
Zo ontstonden Wissekerke, 's Heer Arendskerke en 's Heer Hendrikskinderen. De dorpjes liggen op korte afstand van elkaar. Van de kastelen resten alleen nog plaatjes en verhalen. Van de drie kerkjes zijn er twee bewaard gebleven. Dat van Wissekerke is in 1807 gesloopt. In het voormalige koor daarvan liggen drie priestergraven uit de Middeleeuwen. Die zijn het hoofddoel van ons bezoek. De rest is mooi meegenomen en op zo'n mooie dag als deze is alles leuk :-).
Het verdwenen kerkje van Wissekerke

We zijn het gehuchtje Wissekerke al voorbij gereden voor we er erg in hebben, en slaan de eerste de beste zijweg in om ons te oriënteren. We zoeken hier de drie priestergraven die op het kerkhof van het verdwenen kerkje bewaard gebleven zijn.
Over het kerkje zelf is nagenoeg niets terug te vinden. Veel verder dan dat er een grote kerk stond met een hoge toren kom ik niet. Ik stuit op een foto van de overgebleven toren en tast voor de rest in het duister.
Een voorbijganger die we aanspreken weet van niets en wijst achter ons als we vragen naar een kerkhof. Verrassend genoeg hebben we er zonder dat we het wisten vlak voor geparkeerd.
We lopen het brede pad van het kerkhof af naar achteren. Daar vinden we de drie priestergraven waar we naar op zoek zijn. Ze zijn te herkennen aan de afbeeldingen van miskelken op de zerk. Op twee ervan zijn de symbolen van de vier evangelisten te zien. Ook dat is gebruik bij het graf van een priester. De stenen zien er oud en verweerd uit, barsten verraden de ouderdom. Daterend uit de Middeleeuwen trotseren ze de tijd. Ze liggen op de plaats van het voormalige koor van de kerk.
Een vierde graf behoort aan een ambachtsheer uit het geslacht Wiskercke. Dat is van latere datum.
Ik zit een tijdje op het bankje links naast de graven. Hier was in vroegere tijden het koor van de kerk. Is het in die tijd al op een sterke energielijn geplaatst? Werd er toen al rekening gehouden met leylijnen? Of werden de kerken willekeurig op bestaande hoogten geplaatst?

's Heer Hendrikskinderen

In 's Heer Hendrikskinderen lopen we een rondje om de Nicolaaskerk. De huidige kerk is gebouwd tussen 1805 en 1806, deels met de stenen van de oudere kerk. De toren dateert van rond de 15e eeuw. Aan de onderkant van de muren zie je nog oude kloostermoppen zitten. We staan even stil bij de Liturgische Tuinen die aangelegd zijn aan de zuidelijke en aan de noordelijke kant van de kerk. Kleurige bloemen in de kleuren van het kerkelijk jaar aan de zonnige zuidkant: paars, wit en rood. Groene planten en struiken aan de donkere noordkant. Tijdens een verdere rondwandeling  vinden we een mozaïekbankje met de geschiedenis van het dorp.


's Heer Arendskerke

Ook in 's Heer Arendskerke vinden we een mozaïekbank met elementen van het dorp erop. We missen het kasteel maar een aardige voorbijgangster heeft geen weet van het bestaan ervan. Dat het er wel was hebben we net gelezen. 'Dat moet dan voor mijn tijd geweest zijn', reageert ze laconiek en met een glimlach nemen we afscheid van haar.


De kerk van 's Heer Arendskerke is rond 1450 gebouwd en wordt ook wel de Dorpskerk genoemd. De officiële naam is de Petruskerk. Hij is te bezichtigingen na een telefonische afspraak. Omdat ik geen idee heb hoe oud mijn vergeelde krantenknipsel is, heb ik ook geen idee of degene die de deur opendoet nog dezelfde zal zijn. Op de gok dan maar. Zoals verwacht vinden we de deur van de kerk gesloten. Bovendien vindt er een restauratie plaats op het moment dat we er zijn. Het leuke ervan is, dat we goed kunnen zien hoe zo'n proces in onze tijd plaatsvindt.
De kerk heeft al een heel oude voorganger gehad in de twaalfde eeuw. De fundamenten ervan zijn gevonden en gemarkeerd door een heg. Hierdoor kun je goed zien waar deze gestaan heeft. Een ouder kerkje van steen heeft twee koor ruimtes gehad, een in het noorden en een in het zuiden van de kerk. Je kunt de resten daarvan nog zien als je bij de kop in het oosten gaat staan.
De oude, witte, paardenkastanje op het grasveld naast de kerk valt als eerste in het oog. De boom is in 2007 omgevallen. Het deel dat geen belemmering vormde voor het verkeer is behouden gebleven. De boom is beschermd en is naar schatting tussen de 100 en 180 jaar oud.

---

In 1198 worden Arend en Hendrik genoemd als de heren van Schengen. Van Wisse weten ze dat niet zeker, maar in de sage wordt hij gezien als de derde broer.  De kastelen van de drie heren moeten al in 1147 binnen de aangelegde dijken gestaan hebben, want ze kregen toen rechten op nog onbedijkt gebleven stukken. De kerkjes zijn later gebouwd en de dorpen zijn pas op dat moment ontstaan.
De kerk van Wissekerke wordt al in 1216 genoemd en is de oudste van de drie. Daarna volgen die van 's-Heer Hendrikskinderen in 1267 en ’s-Heer Arendskerke omstreeks 1275-1280.
Van de kastelen resten alleen nog foto's en verhalen. In 's Heer Arendskerke zijn de resten van een Motte kasteel met voorburcht vlakbij de kerk gevonden. Compleet met gracht en brugconstructie.
In 's Heer Hendrikskinderen hebben zelfs twee kastelen gestaan. Een in de buurt van de dijk en een ten zuid-oosten van de kerk (bron). Maar Hendrik begon dan ook met het kasteel en heeft de bouw van de kerk niet meer meegemaakt :-). De vraag is of broer Wisse ooit aan het bouwen van een kasteel is toegekomen. In ieder geval is er niets van bekend.

Wissekerke

- In Wissekerke heeft tot 1807 een kerkje gestaan. Overbodig en bouwvallig geworden werd het voor afbraak verkocht. De toren stond er nog tot 1872. De naam van de kerk is niet te achterhalen. Wissekerke is mogelijk de oudste afsplitsing (12e eeuw) van de kerk te Goes en de moederparochie van 's-Heer Arendskerke en 's-Heer Hendrikskinderen. Na de reformatie gaat het om een Neder Duitse kerk.
- Het kerkhof in Wissekerke ligt op een vliedberg van 2,5 meter hoog met een een doorsnede van zo'n 50 meter. Een deel van de omringende gracht is nog zichtbaar. Op die hoogte stond van af de Middeleeuwen een kerk. Het oudste graf dateert uit het jaar 1513. Het vierde graf is van latere datum en stamt uit de 17de eeuw.
- Onder het koor ligt een grafkelder. Hoewel al aanwezig in de 1636, werd deze pas veel later in gebruik genomen. De laatste ambachtsheer  Egter van Wissekerke ligt er begraven.

's Heer Arendskerke
Bronnen

- Zeeuws Sagenboek  - J.R.W. en M. Sinninghe - Zutphen 1933
- Tijdschrift van het Koninklijk Zeeuwsch Genootschap der Wetenschappen 27.2 pagina 12 - 15:
De oude grafzerken op het kerkhof van Wissekerke  - Sarina Hendrikse

Het verhaal van het Osebergschip intrigeerde me al vanaf het moment dat ik er ooit over las. Het Vikingschip dat na jarenlange zeereizen gebruikt werd als laatste rustplaats voor twee bijzondere vrouwen. Een schip vol schatten die getuigden van rijkdom. Wandkleden met processies die meer vertellen over degenen die er begraven werden. Verhalen van koninginnen, priesteressen en Noorse Godinnen... 

Het Osebergschip

Het Osebergschip is de blikvanger in het Vikingmuseum. Je loopt er bij binnenkomst recht tegenaan. Om het beter te kunnen zien kun je met een trap naar een soort uitkijkpunt. Foto's maken is dan weer net wat lastiger, vanwege het formaat en mede-toeristen. Het schip is gebouwd in het jaar 820 en gaat dus al een tijdje mee. Aan de rijke decoratie kun je aflezen dat het gebouwd moet zijn voor mensen met een hoge status. Al in 834 is het aan land gebracht en in gebruik genomen als grafschip. Helaas was het al voor een groot deel leeggeroofd toen het gevonden werd in de omgeving van Vestfold. Niettemin zijn er  tijdens de opgraving in 1905 een aantal voorwerpen gevonden die het verhaal vertellen van twee voorname vrouwen. Koninginnen misschien, of priesteressen.




In het schip waren twee vrouwen begraven in een houten grafkamer op het dek achter de mast. De dames kregen een schat aan grafgiften mee op hun laatste reis. Zo zijn er o.a. drie kunstig versierde sleeën en een houten kar gevonden. Naast vijf gesneden dierenhoofden op palen en vijf bedden waren er prachtige wandkleden, die mogelijk gediend hebben als bedekking voor de houten grafruimte.  Twee van de bedden waren bestemd voor de overledenen. Skeletten van vijftien paarden, zes honden en twee ossen zijn bewaard gebleven in het schip. Het bezit van paarden was voorbehouden aan de rijke klasse. Waren ze meegegeven voor de reis naar het Walhalla? Verder is er een runenstaf gevonden van meer dan twee meter lang. Het gebruik ervan is onbekend. De letterlijke vertaling van de nog zichtbare runen luidt: 'lite vis er menneske' (weinig wijs is de mens).


Een leren etuitje

Dan is er nog een vondst om over naar huis te schrijven. Bij de oudere vrouw is een leren etuitje met cannabis gevonden. Van haar is bekend dat ze vanaf haar jeugd ernstig ziek was.  Op oudere leeftijd leed ze aan osteoporose en liep ze als gevolg van meerdere klachten waarschijnlijk mank en gebogen. Ze moet aan het eind van haar leven veel pijn gehad hebben. Gebruikte ze de cannabis als pijnstiller? Kon het bedoeld zijn om met de goden in contact te komen? Of was het textielvezel om kleding te maken?

In de afgebeelde processie op een van de wandkleden zijn veel vrouwen afgebeeld. De meeste zijn lopend of worden gedragen in wagens die door paarden getrokken worden. Er is één vrouw die het beeld domineert. Ze draagt een kap en lijkt schrijlings op een rood paard te zitten. Ze zou de godin Freya kunnen zijn.
Een kist met graan en appels, bessen en een slijpsteen wijst in in de richting van de vruchtbaarheidsgodin.
De mooi versierde processie wagen kan gediend hebben op de manier waarop de godin Nerthus langs boerderijen ging om symbolisch vruchtbaarheid te brengen op de velden.
Verder zijn er voorwerpen gevonden die met spinnen en weven te maken hebben. Maar liefst vier weefgetouwen zijn gevonden in het schip. Een half afgemaakt weefstuk heeft mogelijk toebehoord aan een van de vrouwen. Het lijkt erop dat alles wat nodig was voor weven en spinnen meegenomen was in het graf.
Het grote bed zou symbool kunnen staan voor de vruchtbaarheidsriten (heilige ritueel van het heilige huwelijk). Het is verwoest en in kleine stukjes gehakt terug gevonden.
Tot slot kan de houten kar gebruikt zijn voor vruchtbaarheidsrituelen. Met een dergelijke kar reed de 'godin' over de velden om het land te zegenen.

Adres

Vikingskipshuset, Huk Aveny 35, Bogdø (bus 30 vanuit Olso).
In dit museum zijn de best bewaarde Vikingschepen te bezichtigen, samen met de voorwerpen van de grafschepen van Oseberg, Gokstad, Tune en Borre.

Het geluk is met mij: een zonnige dag met een speciale verjaardag in het stadje Tholen. Niet in de buurt, en als we er toch zijn kunnen we best even de Grote Kerk bezoeken waar de mummies gevonden zijn. Gaan we gewoon een uurtje eerder van huis.  De mummies worden bewaard in de kelder waar ze ontdekt werden, en deze is ontoegankelijk voor publiek. Dichtgemetseld als ik het goed heb begrepen. In de digitale presentatie van de kerk komt een opname langs. Maar er blijft genoeg over om te bewonderen in deze bijzondere kerk...