De abdij van Pontigny (1114) ligt midden in een weiland. Een beetje vertekend is het wel, want het geheel grenst ook aan de rand van het dorp. Het is maar vanaf welke kant je er naar kijkt. Het gebouw is groot en sober en in gebruik als parochiekerk. Het achterste deel is afgeschut, als een kleinere kerkruimte in de grotere. Het lijkt altijd zo geweest te zijn, want de vloer van dat gedeelte is iets verhoogd. Het grafmonument van de bisschop van Canterbury kan niet over het hoofd gezien worden. Hij stierf onderweg naar Rome en werd hier begraven. Het orgel uit 1645 krijgt veel aandacht, en nog wat belangrijke personen. In het zuidertransept staat een oud Mariabeeld in al haar schoonheid. Ze stelt me voor een raadsel met haar kroon en losse haren. Zonder kind, maar ook zonder kruik als symbool van Maria Magdalena. Ze wordt door kleine figuurtjes aan haar voeten aanbeden. Wie heb ik hier voor me, in rode jurk met blauwe mantel? Ik vraag het na bij het kleine kantoortje dat grenst aan de kerkruimte. Het is Maria, absoluut Maria! Mijn twijfel in verband met de losse haren wordt herkend. En de rode jurk dan? Maar de kroon maakt het duidelijk. C'est Marie!


Energielijnen

Religieuze gebouwen voor 1350 gebouwd staan vaak op krachtplaatsen of leylijnen. In het zuidertransept bij het beeld van Maria is dat goed waar te nemen. De bomen langs de laan die toegang geeft tot de abdij zijn zonder uitzondering bedekt met knoesten. Mogelijk groeien ze op een waterstroom die op haar beurt de energie in de kerk beïnvloedt.