Mijn eerste verkenningstocht heeft de twee westertorens als doel. Ertussen bevindt zich een sterk leycentrum en het lijkt me goed om daar te beginnen. Een rondje rond de kerk brengt me op de goede plek. 

De westkant wordt versterkt met grote steunbogen, met in één daarvan een nis met een zittende madonna-met-kind. Aan de andere kant van de straat traceer ik een beeld van Maria aan de gevel, eveneens met kind. 

De energie tussen de twee torens is voor mij aan de buitenkant niet echt voelbaar, maar ik heb goede hoop dat het binnen beter lukt. Daar kom ik terecht bij het orgel. De plek tussen de torens is niet toegankelijk, maar in ieder geval ben ik in de buurt. Hier voel ik de energie wel beter, in aanmerking genomen dat ik weet waar ik moet voelen. 

Aan de zuidzijde kom ik langs een portaal met beelden aan de muur, in de sfeer van de Franse kathedralen. Het ziet er mooi uit. Het hek ervoor is gesloten en ik besluit met een foto te wachten tot later op de dag. Ik vervolg mijn tocht door een straatje tussen de Sint Janskerk met zijn rode toren en de Sint Servaas door naar het Vrijthof. Het werd in de volksmond 'Het Vagevuur' genoemd en heeft nu een eigen naambordje. Onderweg kom ik een prachtig bewerkt kruis tegen, met Armeense decoratie. Daarna is het even tijd voor koffie :-), waarna ik een bezoek breng aan de VVV.

Terug op het Vrijthof schuif ik met mijn plattegrond heen en weer om een goed beeld te krijgen van de ligging van de Sint Servaaskerk. Vanaf het terras is dat minder moeilijk, want ik kijk tegen het koor aan, dat traditioneel in het Oosten gesitueerd is. Binnen is het nog even zoeken, maar na het passeren van de lange-gang-links-met-hoek-naar-rechts kom ik door een zware deur in de eigenlijke kerk. Als eerste breng ik een bezoek aan de crypte. Als enige bezoeker heb ik alle tijd en ruimte. De crypte is oud en de vloer bestaat uit kleine gekleurde tegeltjes. In tegenstelling tot de basiliek van St. Hubert zijn deze niet door pelgrims als aandenken meegenomen (Zie gerelateerde blogs). 

Van de zes pilaren heeft er één een afwijkende kapiteel. Kijk, vroeger zou me dat niet opgevallen zijn, maar door de tijd heen leer ik naast het voelen om ook te kijken :-). De rij stoelen bij de laatste pilaar is omgedraaid, waardoor je richting het graf van Sint Servaas kijkt. Ik blijf nog een tijdje genieten van de rust en ga dan naar de bovenruimte.

Na mijn bezoek cirkel ik nog wat om de kerk heen en mis daarbij het Bergportaal aan de zuidkant, dat nog op mijn lijstje stond. Dat is jammer, want daar is ook een labyrint, gebouwd in de 19e eeuw. Kijk je naar de beelden, mis je de vloer. Kan alleen mij overkomen. 

Mijn kerkenpad voert de rest van de middag nog langs de Sint Janskerk en de Basiliek Onze Lieve Vrouw 'Sterre der Zee'. De Sint Janskerk is overzichtelijk en werd oorspronkelijk gebouwd als doopkapel voor de Sint Servaas. Onder de ramen in het koor zijn oude kraagstenen  aangebracht met de afbeeldingen van de twaalf apostelen. In dezelfde ruimte zijn drie schilderingen van 'Het Lam Gods' te bewonderen. De Sint Jan is in Maastricht de kerk met de meeste grafstenen, 115 in getal. Genoeg redenen om even binnen te wippen. 

De Basiliek Onze Lieve Vrouw 'Sterre der Zee' vormt het sluitstuk van mijn bezoek.  De aanblik van het Mariabeeld in het zijportaal van de kerk is prachtig. Binnen is het donker en de kerk maakt vandaag letterlijk een gesloten indruk. 

De crypte en de kruisgang zijn niet toegankelijk. De blauwe hemel in het koor wordt tijdelijk verlicht als je een munt in een apparaatje stopt. Hetgeen ik ook prompt doe, want het is de moeite waard en zo zie je nog eens wat :-). 

Toch heeft de donkere kerk een verrassing voor me in petto. Er staat een Mariabeeld met rode jurk en blauwe mantel. Die rode kleur werd aan de vruchtbare vrouw toegekend, totdat ze haar symbool van passie moest verruilen voor het maagdelijke, hemelse blauw. 

Als ik nog even plaats neem om indrukken in me op te nemen valt mijn oog op een fresco op een van de pilaren. Een tweede verrassing na die eerste momenten van teleurstelling. 

En gek genoeg, als ik over het middenpad van deze kerk naar het koor loop, voel ik een duidelijke energie. En dat staat nou weer niet genoemd in de berichtgeving :-). 

Buiten gekomen wacht ik in het zonnetje tot het tijd is voor de terugreis. Meer dan tevreden stap ik om vijf uur in de auto richting huis. Uit de achterbak komt de geur van versgebakken brood 😉.

Aan het eind van de grot vinden we Maria met het kind

Rechts staan nissen met oude beelden

Aan weerszijden van de trap hangt de muur vol met ex-voto's

Vragen en dankzegging voor wonderen  

De Bovengrondse Kerk

De bovengrondse kerk wordt aangeduid als de Sanctuary of Our Lady of Mellieha. Ondanks de officiële sluitingstijd kunnen we gewoon naar binnen wandelen. Ook dat is dus mogelijk in Malta :-). 

Een fresco van Maria met kind in Byzantijnse stijl staat centraal. Het wordt toegeschreven aan de apostel Lucas, die het geschilderd zou hebben na de schipbreuk met Paulus op Malta, maar waarschijnlijk is het van latere datum. 

In tegenstelling tot de sobere grot vinden we hier pracht en praal. Op de een of andere manier past het niet voor mijn gevoel. Wat moet die Vrouwe met zo'n rijk versierde kerk? De Vrouwe, de grot en de bron, ze horen bij de aarde en liggen voor mij op een diepere laag. 

De rijk versierde kerk

Ex-voto's aan de wanden

Plein voor de kerk

Doorkijkje naar de zee

Een van de vele beelden van de apostel Paulus